Maandag 22 mei 2006 Lourdes. 

   

Het is weer redelijk vroeg opstaan, want om 7.30 uur is het ontbijt, en dan wil men de bagage al beneden hebben. Dus is iedereen vroeg aan beneden, en staat de bagage voortijdig klaar. Ook de patron komt kijken of we wel weggaan. Hij heeft een ochtendhumeur, hebben we ontdekt. ;-)

Om 8.30 zouden we weggaan, in principe dan, want er stond een bus voor, dus dat duurde nog wat langer. We hadden ruim de tijd om te kijken naar een eenzame visser, die onder de brug iets fascinerends stond te doen. En naar de bergen, die er zo prachtig uitzagen...

De uitzwaaiers kregen er iets van... Hans Wiggers was er ook bij: hij gaat niet mee terug met de bus, maar hij gaat met het vliegtuig mee om te zorgen voor Jaap. Er was nog een plekje over. Verder waren daar de familie Adema, en verscheidene aalmoezeniers en leden van het bestuur. Toen de bus die ons vertrek tegenhield was verdwenen, dachten wij een snel rondje te maken over de brug en dan langs de Gave, om de bewoners van Stella en Peyramale op te halen. Helaas! Een hele grote donkerblauwe bus (eentje van onze eigen luchtmacht, zei men!!!) kwam uit een zijstraat rechts steken, en kon niet op of neer. Om de zaken te compliceren kwam ookhet treintje ons tegemoet, dat door Lourdes kart. De bestuurder liep nogal rood aan. Onze Richard bleef rustig en goedsmoeds. Zo konden we nog een kwartiertje langer van Lourdes genieten! Uiteindelijk gingen we dan toch echt weg. Tenminste... nadat er nog een hotelsleutel was ingeleverd. Er zijn altijd wel mensen die op de vraag of ze die hebben ingeleverd voor alle zekerheid in hun zakken voelen en dan schaapachtig kijken... 
Bert zorgde overal voor. 

En we gingen. In de bocht naar links, die ons buiten Lourdes voerde, zagen we intrigerende leuzen als 'No pasarán!' die ons aan La Pasionaria deden denken. Het blijkt een nogal plaatstelijk protest tegen allerlei (veronderstelde) Amerikaanse invloeden te zijn. Als we langs deze kant Lourdes verlaten kunnen we terugzien op de berg van de Téleférique, en we zien het kasteel, maar de heiligdommen zien we niet goed meer. Dit blijkt nog een omweg langs het aquarium te zijn, dan weten we ook waar dat is, daarna gaan we terug richting Lourdes. 

De Heiligdommen zien we nu wel, althans het topje van de basiliek en het stulpje van de bisschop, en dan gaan we echt richting Pau. 
10.15 uur Armagnac. Dit was het oude centrum van het Protestantse geloof. De streek is welvarend, en wordt later vlakker. Het is zonnig, en de stemming is rustig maar goed. Ik heb nog zoveel snoep dat ik maar begin uit te delen. 
10.21 u porte du Béarn. 10.50 het gat Coumat op weg naar Bordeaux; we zien een aanduiding voor het chateau de Ravignan. 
st Gein. 10.55  
Villeneuve de Marsan 11.03 Dit is een mooie  route. Heuvelachtig - met een afwisseling van akkers en bossen. Nu gaan we weer in de richting van Roquefort. Als we daar al doorkomen herken ik het niet, wel Captieux, dus het zal wel... 
We pauzeerden van 12.10 u op 200 m afstand van de tolpoort st. Selve, waar een picknickplaats was. We kregen een lunchpakket uitgedeeld met grote stokbroden er bij. Het motregende dus Ton wilde de bus liever niet uit. Het was knap hoe hij zich redde, op die vierkante centimeter. De anderen namen buiten de druppeltjes en de harde wind voor lief. 

Om 13u11 gaan we weer weg. We zien al snel een kasteeltje links. Eigenlijk het enige dat ik echt gezien heb. Bordeaux passeren we rechts. Maar eerst de Gironde (zie hierboven). We zagen niets van de stad. Van Bergerac evenmin.

Het is licht zonnig. We zien in de verte een oud kerkje. En de verkeersinformatie boven de wegen waarschuwt ons voor rukwinden! Dat verwondert ons niets, als je soms ziet hoe de bomen door de wind worden gegeseld... 

13u36 we gaan over de Dordogne. 

13u45 kerk van Cézac.
14.47 uur. We zitten nu even voorbij de aire de Filioux voor st. Jean d'angelis; maar niet iedereen heeft evenveel oog voor de schoonheid van de omgeving. Het heeft wat geregend, nu schijnt er een waterig zonnetje. Deze streek heet de Marais Poitevin, (de moerasstreek van de regio Poitiers) en het is nog 108 km naar Poitiers. 
15.10 u links moet ergens Niort liggen, een vestingstadje, vrijstad van de Hugenoten. Daarna moet er toch nog even een plaspauze gehouden worden. 

Maar dan toch NIET HIER! 

Verderop blijkt er een fatsoenlijke gelegenheid te zijn, waar ook allerlei heerlijkheden te verkrijgen zijn, een verleiding, waar niet iedereen tegen bestand is. Er is eveneens een museum, dat te maken heeft met typische streekmachines en andere landelijke geneugten. De toegang is hoogst futuristisch en lijkt te bestaan uit aluminium buizen. Musée Jardin in de Poitou-Charente. 

Om 15 uur 47 rijden we weer en blijken we op 66 km van Poitiers te zitten, en op 399 van Parijs. Kijk, dat is informatie waar een mens wat aan heeft! (Tom-Tom blijkt vrij nauwkeurig aan te geven waar we zitten, als het programma eenmaal zijn satellieten heeft gevonden!) Even later trekt de lucht weer dicht, en het duurt niet lang meer voordat het weer regent. De sterkte van de wind blijkt niet minder te worden! 
16 uur 06. Het graan staat al klaar om te oogsten, zou je zo zeggen. 
Nog 20 minuten en we staan voor de vallei waar Poitiers in ligt. 

We zien glimpjes van de futuropolis en zo, en om 16.35 is de aankomst bij het hotel; 16.45 uur hebben we de sleutel (k323) en om 17.09 zeg ik triomfantelijk tegen mijn echtgenoot: de thee is klaar. Hij blij! 

Ik ging nog kijken naar de futuroscope, dacht ik, maar het bleek vooral een futuropolis. Een stad van de toekomst. En in hotel futuroscope zijn allerlei evenementen. Kijk en huiver!

Het witte gebouw is het paradepaardje van de stad, en huisvest de Franse PTT. 
Wat er in het gebouw rechts is, dat er uit ziet als een verzameliing orgelpijpen, heb ik niet kunnen ontdekken: het was net te ver weg. Ik moest op tijd terug zijn, omdat er om 7 uur een bijzondere bijeenkomst zou zijn. 

Natuurlijk wàs ik tijdig terug, en ik pakte het beeldje en een paar cadeautjes voor mensen die een bijzondere zegen daarover zeer op prijs zouden stellen. Ton had opeens een ambitieus plan: als we nu eens het eten oversloegen en de bus pakten naar Poitiers? (Hij had intussen geinformeerd, en die bus liep dan nog wel). Jaren geleden was hij in Poitiers geweest, en toen was de mooiste kerk van de stad in restauratie. Hij had gehoord dat de restauratie intussen voltooid was, en hij wilde het zo graag zien. We waren er nu toch, en je kon nooit weten. 
Zucht. 
Maar die bijeenkomst, daar moesten we toch wel heen, vond ik. O ja, die was er ook. Natuurlijk moesten we daar heen, en dan meteen weg.  Kreun, de voetjes waren moe. Maar oké!
De zegenbede over de souvenirs was erg mooi gedaan. Alle voorwerpen werden op twee tafels uitgestald en een tiental mensen werd gevraagd wat, hoe en waarom. En daar kwamen de verhalen los! Soms zat iedereen met een brok in de keel! 
Daarna bad Mgr. Kuttschrütter eenvoudig maar indringend voor hen die deze voorwerpen hadden meegebracht, en voor hen voor wie ze bedoeld waren. Dat dit alles een bron van zegen mocht zijn voor wie er mee te maken had. Iedereen was er stil van. 

Daarna haastten wij ons om beeldje en medailles terug te brengen naar de kamer, en terwijl anderen zich naar la Fiesta op weg begaven, bleven wij daarvoor staan, om te wachten op de bus. Die kwam een eind later dan we hadden verwacht. Of de vorige was wat voortijdig voorbij gegaan. Intussen begon het te hozen, en te waaien, dat het even niet leuk meer was. Gelukkig was er aan deze kant van de weg wel een bushokje! Toen de bui was overgewaaid zagen we een regenboog opklimmen, die al snel ook nog een bijboog kreeg. Helemaal rond. Dat is hier jammer genoeg niet zo goed te zien... 

19.48 u kwam bus naar Poitiers eindelijk. We reden dwars over het terrein van de futuropolis, en zagen de meest bizarre hotel-, woon- en werkgelegenheden.  

Het was toch wel een half uur minstens naar Poitiers, en toen bleek het eindpunt het Hotel de ville te zijn, het Stadhuis, en níét de kerk. We liepen dus via het kasteel van de Heren van Aquitania (onder links en midden) langs rode en blauwe lijnen in het trottoir, die ons ook lieten zien waar   Jeanne d'Arc destijds is ondervraagd, naar de Notre Dame la Grande. (Hier onder rechts)

De kerk, Notre Dame la Grande, (Grote OLV-kerk), was heel licht en schoon en daar was Ton voor gekomen. Ik herinnerde me hoe lelijk en donkergrijs het heel vroeger was, en verheugde me over het verschil. De kerk is groot, en het was niet mogelijk om het geheel in één keer te fotograferen, dus ik heb tig foto's gemaakt en later aan elkaar geplakt. Een heel werk! 
Ton had het hele stuk vanaf het Stadhuis naar de kerk gelopen, noodgedwongen, maar tot onze verrassing lukte het hem wonderbaarlijk goed! Hij werd zelfs zo overmoedig, dat hij dacht ook nog wel 'even' naar de kathedraal te kunnen lopen, maar die lag nog een heel eind verder, en bovendien zagen we dat het veel klimmen en dalen was. We hebben er dan toch maar van afgezien, en op weg naar de bushalte wat rondgekeken in Poitiers, waarvan het centrum een rijke bron van verrukkingen is. 

Dit is de Saint Porchaire, een kerk die ik me van een vorig verblijf in Poitiers herinner als heel oud, Romaans, laag, donker. En niet breder dan de plompte toren die hier de ingang versiert. 

De bus ging om 21.47 uur pas terug, dus wij moesten nog even wachten, maar we hadden een paar aardige gesprekken met passanten. Al met al kreeg mijn lief om 22.40 uur het avondbrood, en de thee. Ik hoopte vroom dat ik wat afgevallen mocht zijn van deze onderneming. 

Om 23.50 u is alles weer ingepakt. 'trusten' 

Dinsdag 23 - 5 -2006 

Tijdens een rusteloze nacht (mijn lief had een histamine-reactie vanwege de banaan uit het lunchpakket, die hij niet had mogen eten van mij, maar waar hij zo'n zin in had, en dus...) kwam Ton tot de conclusie dat er aan hem, als bekroning op het werk dat via de fysiotherapeuten is gedaan, in Lourdes toch wel een wonder is geschied, zij het wellicht niet in bijbelse zin (formuleerde hij voorzichtig). 

Hij heeft een uur gelopen - en dat is minstens vijf jaar niet meer voorgekomen! 
God zij geloofd en geprezen! :-)

Om 7.15 reed de bus weg. De zon schijnt, en het waait niet op dit moment... Dat was gister bar en boos! Ton gaat, als we eenmaal goed ingericht zijn, even buurten achterin. De meeste mensen zijn nog erg mak. 
Het landschap is óók nog erg vroeg! ;-) Een vage rookpluim, de zon nog laag en in je ogen... Weinig contrasten dus, en de ramen van de bus zijn kennelijk ook niet gelapt in de afgelopen week... Even later rijden we weer door de moerassen van de regio Poitiers: de marais Poitevin. Veel water dus... 

We hebben aleen hele rit gemaakt vanaf Lourdes, gister, maar vandaag hebben we nog een lange reis voor de boeg. Om kwart voor negen verlevendigt Bert onze aandacht door mee te delen dat we weer een jarige hebben. Op de heenreis was dat aalmoezenier Frans Kerklaan, nu is het mevrouw Han van Doornmalen. Natuurlijk wordt er gezongen en uitgedeeld! ;-) Intussen waait het weer hard. Dat zien we wel aan de bomen. 
Het landschap is tamelijk vlak, heel licht golvend, met typische plekken bos die zo hier en daar de top opsteken aan onze horizon... Als hopen koeievla in de wei.

In de buurt van Orléans komen we duidelijk meer in de bewoonde wereld. 

De koffie gaat rond, heerlijk! We kijken met iets meer interesse naar de eenzame boerderij die om 9.07 voorbij ons raam schuift... 

Het is weer tijd voor een stop. Om 9.25 u zijn we al ver voorbij Orleans en op de Aire de Limours (je ziet op het satellietkaartje daar een bordje met een pomp staan) (er is ook een geologisch museum, zie de basaltpijp boven rechts)  nemen we afscheid van de mensen in de andere bussen.
Het is mogelijk, maar niet zeker, dat we ze bij de volgende stop nog zullen zien, dus het wordt ieder voor zich en God voor ons allen. We hebben veel met elkaar gedeeld, en we nemen ons voor contact te houden. (Maar hoe heten ze ook al weer, en die adressen!!!) 
Om 10.15 uur gaan we weer weg. We zitten hier op 100 km voor Parijs. Ton heeft een Canard Enchainé en een Figaro, dus hij grinnikt wat af. 
Er gaat snoep langs, we raken zelf onze spullen vast niet kwijt. Maar we hebben nog ongeveer 7 uur tegoed!

Er wordt een band gedraaid van een Lourdesbedevaart van vorig jaar, waar mensen van onze groep aan hebben deelgenomen via de NLZB. Er is het feest der herkenning. 
In de berm bloeit nog steeds de brem, en het waait ook weer onbehoorlijk hard. 11 uur: we naderen de voorsteden van Parijs, dat is een heel groot gebied. Tig keer de Nederlandse Randstad. De bewolking neemt behoorlijk toe! 

Deze molen trekt onze aandacht. We kunnen zo snel niet zien of het een trekkertje is voor een uitspaning o.i.d. Han heeft andere zorgen. ;-) Hoe houd je die fles recht, en hoe krijg je 'm leeg. Het is een verjaarscadeautje.  Gelukkig is Jan altijd bereid te helpen. 

We rijden via de industriegebieden op een soort rondweg om Parijs, en gaan over de Seine. Sommige mensen zien ergens de Eiffeltoren. 'Heel duidelijk!' Wij zien het niet. Maar dat dit Parijs is, dat is duidelijk. We schieten op. Een van onze bussen zit vlak voor ons. 

11.42 uur. We zijn ter hoogte van Charles de Gaulle. Sommigen zien om en nemen de Eiffeltoren waar, en de Sacré Coeur. Ik zag alleen bomen.

De een is intussen moe, de ander werkt aan sudoku of administratie, de rest kwebbelt wat af. 
Om 12.25 uur houden we een lunchpauze. We hebben nu geen lunchpakketten mee, dus we moeten ons behelpen met wat we kunnen kopen. En dat is veel. :-) Ik koop nog maar een Frans tijdschrift voor Betty, die ons zal komen halen. Iets anders zie ik niet. 
Om 12 uur 55 gaan we weer verder. Richard, onze chauffeur, kijkt nog even of alles wel in orde is. Hij ziet het een beetje somber in om vanavond nog op tijd thuis te zijn, en belt uitgebreid met het vaderland. We zullen pas veel later de uitkomst van al dat overleg horen.

Er pakken zich donkere wolken samen. En inderdaad: het gaat regenen. Maar nog geen 50 km voorbij Parijs wordt het weer droog. In een bus geen probleem, maar als je fietsen moet... 

13.13 Ik maak een foto van het dal van de Oise in de verte. Zie boven. Even later gaan we over de rivier. 
13.50 uur. Intussen regent het pijpenstelen en Wim Sonnevelt leukt een uurtje vol. Niet iedereen is daar verrukt van, maar het helpt wel om de malaise te verdrijven. John probeert intussen de tocht te filmen vanaf de plaats naast de chauffeur. 

Om 13.58 uur passeren we een vrij grote rivier. Dat blijkt de Somme te zijn. 
Om 14.06 komen we langs Beaulencourt. Het is intussen droog. Deze grote plaats heeft wel 190 bewonders, en een oppervlak van 4.9 km²! Département : Pas-de-Calais (62) Arrondissement : Arras Canton : Bapaume. Nu weet je alles! Op het kaartje is het de groene pijl onderaan. Niet ver boven Amiens. Nog steeds zien we een zeer licht golvend landschap. Typisch voor Noord-Frankrijk. 14.25- we zitten op 35 km van Lille. België is dus niet ver meer...
Hénin-Beaumont! Dat zegt ons iets, sinds onze reis naar Jekaterinburg! Tenminste: Hénin. Een van de stichters van die stad kwam uit deze buurten. 
14.33 foto van slakkenbergen van kolenmijnen. Dat maakt het landschap niet echt veel aantrekkelijker. Verderop zijn ze ingezaaid en beplant. 

14.50 Lille zien we vanaf de rondweg. Je krijgt een idee dat er een centrum van de stad bestaat, maar meer ook niet.  We zien daarna veel geploegd en recent ingezaaid land.
15.28 u haasdonk. Hier mogen we er nog even uit. Vanwege de verplichte pauze. 

Er worden nog even wat foto's gemaakt, voor het album, straks. 

Ongeveer 17:15 passeerden we Sint Job in het Goor. 17.19 Woestwezel. Even later waren we in Nederland. Richard moest pauzeren, dus van 17.25-17.55 houden we nog een korte stop. Richard had verder willen zijn, maar hij is opgehouden door het verkeer. We gaan straks van bus en chauffeur wisselen. ;-( 
Morgen moet hij weer terug naar Lourdes voor negen dagen met een andere karavaan. Arme jongen. Jammer, dat we de tocht niet samen af kunnen maken, maar dat zou betekenen dat hij weer terug moet naar de grens (ongeveer). Bovendien heeft deze bus een paar mankementjes die zo spoedig mogelijk moeten worden gerepareerd. Dat wordt toch al nachtwerk. 

Hoewel ze wit zijn, zijn dit inmiddels Nederlandse koeien. 

18.31 we rijden weg van de Gouden leeuw in Streefland, waar we van bus en chauffeur zijn gewisseld (we hoefden er geen hand voor uit te steken) en volgens Tom-Tom moeten we rond half 8 aankomen.

 18.33 Hollands Diep waar Willem IV omkwam.

De zon schijnt en we rijden over de A16, maar rond 19.11 u zijn we via een binnenroute in de gemeente Wederik. (Nooit van gehoord!) Deze weg loopt uit op de A2 naar Utrecht.  
Bijna klokslag half 8 komen we aan. Het is droog en de zon schijnt zelfs een beetje.

We stappen uit, en beginnen afscheid te nemen, (sommige mensen hebben haast, die moeten nog heel ver weg!) en naar de koffers om te zien. Die worden intussen door chauffeur Jan en enige vrijwilligers buiten de bus gezet. 
Twee verrassingen tegelijk: een knuffel van Betty (links), die ons met de bus komt ophalen, en Hans en Henriëtte, die Han (voor haar onverwacht) tóch komen ophalen. Het gaat goed met Jaap en er is iemand bij hem...
Tegen 8 uur zijn we thuis. Betty moet een kwartier later al weer weg, maar we zijn zéér dankbaar dat ze ons op kwam halen. Met een zucht van genoegen zakt Ton achter de piano neer. Díé heeft hij gemist! De bagage kan wachten (op mij)! Ik weet wat me te doen staat! ;-))

Het was een heerlijke bedevaart, voor ons gevoel misschien wel de mooiste die we hebben meegemaakt. Dank je wel dat we mee mochten!

Voorzichtig begin ik de cadeautjes uit te pakken, en het beeldje, dat we uiteindelijk toch gevonden hebben... En hiermee is het reisverslag klaar! Bless you, en bedankt voor het lezen!

acme-web-design.info