Het Heilig Evangelie staat geschreven bij: Marcus 9:30-37
Jezus heeft na de belijdenis van Petrus, dat Hij de Christus, de Messias, is, voor het eerst gesproken met de leerlingen over Zijn lijden, sterven en opstanding na drie dagen. Dan is er de verheerlijking op de berg, en de genezing van de bezeten jongen. Nu volgt de tweede lijdensaankondiging.

30. Maar toen ze weggingen daarvandaan, reisden ze dwars door Galilea, en Hij wilde niet dat iemand er iets van af wist.
31. Want Hij gaf Zijn leerlingen onderwijs, en Hij zei tegen hen: “De Mensenzoon wordt uitgeleverd in mensenhanden, en ze zullen Hem doden, maar nadat Hij gedood is zal Hij drie dagen later oprijzen.”
32. Maar ze begrepen niet wat Hij zei, en ze schroomden Hem er naar te vragen.

33. En ze kwamen in Kapernaüm, en (eenmaal) thuis gekomen, vroeg Hij hen: “Waar kibbelden jullie onderweg over?”

34. Ze zwegen, want onderweg hadden ze geruzied (over de vraag) wie er de belangrijkste was.

35. Wel, nadat Hij was gaan zitten, riep Hij de Twaalf, en Hij zei tegen hen: “Als iemand de eerste wil zijn, zal die de laatste van allen (moeten) zijn, en aller dienaar.”

36. Terwijl Hij een kind haalde, zette Hij het in hun midden neer, en met de armen er om heen geslagen, zei Hij tegen hen:
37. “Wie er ook maar een dergelijk kind in Mijn Naam welkom zou heten, zou Mij welkom heten, en wie Mij welkom zou heten, heet niet Mij welkom, maar Hem die Mij gezonden heeft.”

Zalig die het Woord van God horen en er gehoor aan geven!


Credo:  In antwoord op Gods Woord willen wij samen ons geloof belijden door te zeggen:

Wij geloven in God, de Almachtige,
                  Schepper van hemel en aarde.
Vader van mensen,
         Moeder van kinderen, Die ons welzijn zoekt.
Broeder en leraar, in Jezus mens geworden
         om ons leven te delen en te redden,
om voor ons te sterven op het kruis en op te staan,
om een eind te maken aan alle zinloosheid van het bestaan.
Geest en inspirator, bijstand en kracht,
         voor allen die in God geloven willen.
Daarom durven wij geloven in Liefde en Trouw,
in warmte en vergeving, in doop en opstanding,
in heden en toekomst. Voor onszelf, en voor elkaar. 
Amen.

Preek
Genade zij u en vrede van God onze Vader en van Jezus Christus, onze Heer, door de Heilige Geest.
Tja, Jezus…
Hij doet zelden wat je van Hem verwacht!
Hij koppelt een kind, een klein kind, met de grote en ontzagwekkende God, de Almachtige, met Zichzelf als het koppelteken.
Kinderen, zeker kleine kinderen, hadden heel weinig status, in Jezus’ tijd en omgeving. De kindersterfte was hoog, en pas als het duidelijk was dat ze in leven zouden blijven, werden de kinderen interessant voor anderen dan de moeder. U herinnert u zéker de discipelen die de vrouwen met hun baby’s en peutertjes wèg wilden jagen, want die waren in hun ogen te onbelangrijk om Jezus Zijn kostbare tijd en krachten aan te laten verspillen.
Hier draait Jezus de zaken fijntjes om.
Wie zo’n snotneusje welkom heet, wie het opneemt en omarmt, die heet Hem welkom, die heet God Zelf welkom. Met Kerst herinneren wij ons dat nog wel, maar dan gaat wij het ook om een goddelijk Kind.
Jezus heeft het nu over zomaar een kind.
Het hoeft niet eens familie te zijn van een van de leerlingen.
De zorg voor dit jonge leven stelt Jezus op één lijn met de dienst aan God!
Als wij een tientje overmaken voor een kind in een ontwikkelingsland, maken we misschien wel duizend euro over voor Godzelf. Je weet maar nooit.
En dan nog, dan mag dat niet ons doel zijn, want het gaat er om dat ons hart uitgaat naar dat kind.
Dat het er echt mag zijn van ons, dat we het van harte welkom heten in onze wereld!
En dan misschien ook wel in onze wereld hier!
Pas als we zo in het leven staan, heeft God de eerste plaats in ons bestaan. Daaraan kan men te weten komen of wij de Aanwezige, onze God, wel volledig met hart en ziel liefhebben!
Dat is ook voor onszelf een goede test.

Stellen wij ons hart open voor iemand, omdat hij of zij een schepsel van God is, en daarmee zeker niet minder dan wij, of vinden we het in ons hart toch wel een beetje chique, als we mensen van gewicht in onze kennissenkring hebben, adel, rijkdom, status?
We wéten wel, want we hebben het hier al zo vaak gehoord, dat de ware adel, de echte rijkdom, van binnen zitten, maar je moet écht van mensen houden, om dat niet af en toe te vergeten. Tja.
Want waar afgunst en kliekjesgeest is, daar (vind je) onrust en allerlei gedoe, dat is beneden de maat…
Daar heeft Jacobus gelijk in.
Dan is het goed als we weer worden herinnerd aan de echte waarden van het leven.
En de Bijbelverhalen doen dat, die herinneren ons aan de prioriteiten van het bestaan in God.
Sterker: aan de gewone mens als Gods prioriteit.
Hij heeft een Hemel vol engelen, krachten en machten die Hem dienen en loven. De sterren en de sterrenstelsels zijn lichtflitsjes op Zijn kleed, de zon en de maan heeft Hij aan de hemel gezet om ons bij te lichten…
Een volkje, een kwetsbare minderheid, heeft Hij Zich uit de volkeren opgezocht, voor Zichzelf, om de belofte aan Abraham, die bereid was Hem te geloven, en dat volk krijgt een plek.
Want dat had de Aanwezige Abraham beloofd.

Een land, daar horen leefregels bij, om te zorgen dat het er voor iedereen optimaal zal zijn, zo goed mogelijk.
We lazen daarover in Deuteronomium. Dat boek is opgeschreven in de tijd van de Babylonische ballingschap, om te zorgen dat het volk bij elkaar bleef.
Om te zorgen dat de cultuur en de cultus bewaard bleven, ook al waren ze over het land verspreid!

Ik zei het al: het is het Boek van de Belofte.
Ze zullen weer terug komen in het Beloofde Land, dat hun overgrootvaders hadden verspeeld, door níét binnen de speelruimte van de Aanwezige te willen blijven.

Door het boek op te bouwen als een flash-back van Mozes, die het Godsvolk, bijna met de Jordaan in het zicht, het hele verhaal voorhoudt van Gods trouw, ondanks hun verzet en gezeur, zodat er een heilig volk overblijft, door het boek zó op te bouwen, dat deze woorden in de mond van Mozes gelegd worden, krijgen ze een grote autoriteit.
Dat is een geaccepteerde stijl in de Bijbelse boeken.
Daar is niets mis mee. (En er zit een groot stuk herinnering in!)
Daarmee wordt de directe lijn doorgetrokken van de kinderen van de belofte uit het begin, naar de hoorders van deze woorden in de Ballingschap, eeuwen later, op dezelfde manier waarop wij de woorden van Jezus en Jacobus op ons zelf mogen en zullen betrekken, als we weten wat goed voor ons is.

‘Wat God wil, dat is wel gedaan’, zingen we vaak.
‘Zijn wil is wijs en heilig’.
Jammer, dat we dàt in de gang van alledag vergeten, en dat we dan allerlei aanpassingen bedenken, waarvan wij menen dat het ons leven aangenamer zal maken. Want God heeft niet alleen ons hier en nu op het oog, maar het heil van alle mensen, nu en later! Soms moeten wij groeien, door níet te kunnen doen wat wij graag willen, en door eerst rekening te houden met de anderen, en met de Ander!
Vaak zeg je (heel) veel later, dat je geleerd hebt van een moeilijke tijd, dat je rijker geworden bent, door dingen gedwongen los te laten.

Je hebt de dingen immers niet in de hand: gezondheid, liefde, trouw, en juist als ze moeilijk zijn moet je maar proberen ze in Gods hand laten.
Dat leer je al doende. Al doende groeien wij ook naar God toe, naar de echte liefde.
Een liefde die Jezus ons heeft voorgeleefd tot op het Kruis.
Onbegrijpelijk, maar waar.

Toen de leerlingen van Jezus Zelf hoorden dat Hij zou moeten sterven, en dat Hij na drie dagen weer zou opstaan, begrepen ze er niets van.
Daar wilden ze ook niets van begrijpen, want zij zagen zich eerder op 12 gouden tronen zitten, in dat heerlijke Koninkrijk van God, dat kwam.
Jezus had er immers veel over gesproken, dat Gods Koninkrijk aanstaande was?
Wisten zij veel dat het Koninkrijk van God reeds dààr is, als een begin, waar mensen Zijn wil doen in het hier en nu?
En dat Gods koningschap zichtbaar is in Jezus, die in alles Gods wil doet, zelfs tot op het Kruis?

Zouden wij het begrepen hebben, als wij niet hadden geweten hoe het afliep? Als wij de Bijbel niet hadden gehad, ieder in onze eigen taal? Ik weet het niet.
Ik denk het niet, van mijzelf.
En als het wel zo was, dan was het puur genade!

Je moet stevig in je schoenen staan, en kritisch kunnen denken, als gelovige. Kritisch, naar jezelf toe.

Neem nu die profeten en de dromenmannen, die er door God toe waren aangezet om te proberen het volk van de juiste weg te laten dwalen.
Zo lees je dat toch! Zij zijn de eersten die worden getest. Ze zijn de geestelijke leiders van het volk.
Hun woorden moeten betrouwbaar zijn.
En als ze de opdracht krijgen om afgoden toe te laten, dan mag de Aanwezige verwachten dat ze zeggen: ‘Met alle eerbied, Heer, maar hier klopt iets niet! Weet U dat wel heel zeker? Dit past niet bij Uw wet.’

Van een goede vriend en collega, een charismatische Oud-Katholieke priester, Wiebe Feenstra zaliger, heb ik jaren geleden geleerd, dat je zo’n Goddelijke inval altijd moet laten controleren door een biddende gemeente.
Misschien niet een gemeente van 50 of 100 mensen, maar een kleine gebedsgroep die daar ernst mee maakt, kan heel goed werken.
Het is echt buitengewoon belangrijk, dat jullie, als gemeente, in de week voor de dienst bidden voor de voorganger om de Heilige Geest. Dat is van levensbelang voor jullie en voor ons.
Omgekeerd bidden wij natuurlijk ook voor jullie, in de week voor en na de dienst.
Het is milde wijsheid die van Boven komt, dat wij in alle bescheidenheid elkaar kunnen en durven bevragen. Dan kun je zo nodig samen in gebed gaan, nogmaals vragen om de Heilige Geest en Haar wijsheid.
Zien wij onszelf als wijs of vol kennis? Laten wij in doen en laten dan maar de goede werken tonen, die uit wijze mildheid voortkomen!

Gods droom is voor ieder van ons hier, en voor iedereen op aarde, een werkelijke samen-leving naar Zijn model. Een Lichaam, met Jezus als het Hoofd. Eén groot rijk van vrede, waarin we inschikken voor elkaar. Ruimte maken. Waar recht en gerechtigheid gewoon zijn. Waar de vruchten van de liefde voor God en elkaar, voor al Gods schepselen, in vrede gezaaid worden door allen die aan vrede werken.
Dat zijn mensen die met Gods hulp, in de Geest van Jezus, puur zijn en vredelievend, mild, plooibaar, vol medeleven en goede vruchten, onpartijdig, oprecht.
Gods belofte is dat het kan, dat het zal gebeuren.
Op Zijn tijd, en ook in onze tijd. In dit leven en in het leven in Eeuwigheid, in Gods Koninkrijk van Liefde.

Amen.


Muziek   Herr Jesu Christ dich zu uns wend—— BWV 632—— J.S. Bach.

Wij mogen nu geld bijeenbrengen voor anderen, opdat het wereldwijd een zegen mag zijn voor mensen, en zodat het is tot eer van Gods Naam. Laat het dan ook een offer zijn, dat onze dankbaarheid en liefde voor God en mensen uitdrukt, omwille van Jezus Christus, onze Heer.

De Collecte is voor de kerkelijke middelen en de stichting Het Evangelie in Spanje. Wat ik bij de Kerkelijke Middelen precies moet denken, dat is mij wat vaag, dat mag iemand me straks uitleggen, maar over de Stichting Het Evangelie in Spanje, waarvan ik secretaris ben, kan ik jullie wel iets vertellen.
Het begon in de tweede helft van de 19^e eeuw, toen er in Engeland een grote drang tot zending ontstond, waardoor er via Noord-Spanje, Zuid-Frankrijk, Portugal en Gibraltar, mensen te voet, met een ezel, met een karretje, en vooral met Bijbels in de landstaal, naar Spanje kwamen, waar in 1873 voor het eerst (sinds de inquisitie, die voor 1833 was afgeschaft) godsdienstvrijheid kwam! 
Die duurde maar een jaar, daarvoor en daarna werden de dappere mannen, die naar Zuid-Europa kwamen om daar Zending te bedrijven, heftig vervolgd. 
Hun oprechte vroomheid en de Christelijke lectuur sprak vooral de gewone mensen aan, maar ook een aantal geestelijken! 
Het ontstaan van 'Het Evangelie in Spanje' en onze contacten met de Protestanten daar hebben te maken met die zware vervolgingen die de Protestanten in Spanje ondergingen, tijdens de zgn. Tweede Reformatie, in de tweede helft van de 19^de eeuw. Een van de meest bekende vervolgde Spaanse Protestanten, ds. Manuel Matamoros, kwam op zijn omzwervingen als banneling via Londen ook in Nederland terecht, waar hij de verbijsterde bovenklasse vertelde over de verdrukkingen die de Protestanten in Spanje te verduren hadden. 
Aangezien de Rooms Katholieke Kerk in die tijd juist probeerde de verloren grond in Nederland terug te veroveren, kwamen deze verhalen in dit toch al geïrriteerde deel van Protestants Nederland hard aan. 
Er werden hier, en in Engeland, Frankrijk, Zwitserland en Duitsland, comités gevormd tot hulp aan de vele vluchtelingen en aan de zo zwaar geplaagde en pas ontstane Protestantse kerk. De Stichting Het Evangelie in Spanje is uit zo’n comité voortgekomen. Dat werd in 1871 opgericht door Jkvr. Constance van Loon en Jhr. M.J. van Lennep, - dat al op 1 januari 1872 officieel een vereniging werd, al bleef men tot 1954 spreken over het Comité!

Deze Vereniging was bijvoorbeeld in Málaga, Sevilla en Utrera officieel eigenaar van gebouwen waar de Spaanse protestanten gebruik van maakten. Die waren namelijk bij de wet niet in staat rechtspersonen te vormen en bezit te hebben. Het bezit is, zodra dat mogelijk was, overgegaan in Spaanse handen, want het is altijd de bedoeling geweest dienend te ondersteunen, maar nooit om vingers in andermans pap te houden. Dat is nog steeds zo.

Tot midden jaren 80 kwamen nog regelmatig Spaanse predikanten een paar weken naar Nederland, om op gemeenteavonden te vertellen over de zaken in hun land, en om op zondagen hier te preken. Leden van het bestuur vergezelden hen, en vertaalden hen. Al doende haalde zo'n predikant vaak een heel jaarsalaris op voor de kas van de kerk. Natuurlijk zorgde Het Evangelie in Spanje voor de kosten in en naar Nederland. 
Op deze manier was er uitwisseling mogelijk in gelijkwaardigheid, die wij in de contacten met Spanje altijd hoog in het vaandel hielden en houden. 
Mijn lief is zelf als jongeling van 33 jaar met zijn bruid naar Spanje uitgezonden door de Wereldraad van Kerken, op kosten van Het Evangelie in Spanje. Hij gaf daar les, en later gaf hij leiding aan de predikantsopleiding. Zijn lieve vrouw stierf daar onder zeer verdachte omstandigheden. Het Seminarie werd door Franco gesloten terwijl Ton in Nederland was voor de begrafenis, maar hij ging terug, en zette de lessen illegaal voort op zijn kamers. Totdat hij bedreigd werd door de Spaanse Geheime Dienst, en hij de wijk moest nemen naar Nederland. 

Vanaf het begin was de kracht van de kleine Protestantse gemeenten, dat ze overal scholen stichtten bij hun (schuil)kerkjes, en de bevolking leerden lezen en schrijven. Maar vanaf het begin van de Francotijd, werden die scholen en kerken gesloten, en de leraren en predikanten vermoord, verbannen, of opgesloten.

Nog steeds is het bestaan van de Protestanten zwaar, ook al is er officieel godsdienstvrijheid, er is ongelijkheid, er zijn pesterijen, daar kan ik lang over doorpraten. 
Het Seminarie, waaraan Ton les gegeven heeft, is recent erkend als een officiële Theologische faculteit, met geldige diploma’s, en het wetenschappelijk niveau is hoog!
De beide Protestantse scholen in Madrid, die nog wel bestaan, groeien, en barsten uit hun voegen. Veel van de leerlingen komen uit achterstandswijken, en er zijn nogal wat nieuwkomers bij! Lang niet allemaal zijn ze Protestant, maar ze doen wel mee met de lessen. El Porvenir en Juan de Valdés zijn gewoon erg goede scholen. 

Maar omdat de regering tot voor een paar jaar weigerde de predikanten in te schrijven voor de Sociale Zekerheid, moesten de kerken al die tijd zelf opdraaien voor hun pensioenen. Nu gaat dat nog om een 11 of 12 personen, maar dat vormt een heel grote belasting voor de kerken, die vooral eenvoudige mensen herbergen, die door de economische crisis enorm getroffen zijn. Ze zitten hierdoor dik in de schulden. Maar ze zullen nog altijd proberen anderen te helpen. De landelijke Kerstcollecte is bijv. altijd voor een (vaak internationaal) diaconaal doel. 
Dus strijk uw hand over uw hart, en help ons hen te bij te staan. 
Ze zijn het zo waard, het zijn echt onze broeders en zusters!

(Op verzoek het banknummer: Stichting Het Evangelie in Spanje te Zeist:  IBAN: NL 58 ABNA 0456 774 068   Wilt u dan ALSUBLIEFT zo vriendelijk zijn het doel erbij te zetten, bijv. Diasporacollecte + jaar, of: Pensioenen, of Algemeen? Anders komt het binnen onder 'Algemeen'.)

Een nieuw filmpje kwam net op YouTube, heel duidelijk. Klik hier!